Parasphaerichthys Lineatus

[Sverting]

Parasphaerichthys lineatus


Rząd: Okonikształtne
Rodzina: Guramiowate




Występowanie: Lokalizacja określona została jako zbiornik Hmoain, który znajduje się w Północnej części delty rzeki Irrawaddy, w pobliżu miejscowości Einme, Myanmar. P. lineatus najprawdopodobniej zamieszkuje również inne lokalizacje w obrębie delty, dla których prawdopodobnie jest endemitem. Dokładny zasięg jednak nie jest znany.

W Marcu 2003 roku jego siedlisko stanowił zbiornik wodny wielkości 20 m x 4 m i głębokości około 1 m. Woda była przejrzysta, w temperaturze 29*C, pH wynosiło 7,1, podłoże składało się z mułu gęsto porośniętego roślinami z rodzaju Nelumno i Eichhornia sp.

Innymi rybami znalezionymi w zbiorniku były Dario hysginon, Indostomus paradoxus i Chaudhuria ritvae. W 2008 zbiornik znalazł się pod wpływem huraganu Nargis, którego wpływ na populację nie został zbadany.

 

 

Długość: 15 – 19 mm; najmniejszy z rodziny Osphronemidae.

 

 

Usposobienie: Biorąc pod uwagę jego rzadkość i prawdopodobnie zachowanie, należy kłaść nacisk na próby rozmnożenia w niewoli, lecz hodowany w zbiorniku ogólnym należy uważnie dobrać mu towarzystwo. Jest dość powolny i niezbyt intensywny w zachowaniu i może zostać przestraszony, lub zdominowany przez większe i aktywniejsze ryby w akwarium.
Spokojne ryby pływające w toni, takie jak Danionella, Microdevario, mniejsze Rasbora, lub inne spokojne piskorzowate, np. członkowie rodziny Yunnanilus są prawdopodobnie najlepszym wyborem.
Nie jest rybą ławicową ani stadną, ale wymaga życia w grupie i interakcji z innymi członkami swojego gatunku. Dopiero to pozwala ujrzeć najciekawsze zachowania i barwy. Powinno się zatem decydować na 6 lub więcej sztuk.

 

 

Akwarium: Zbiornik o wymiarach dna 40 x 20 cm wystarczy do hodowli niewielkiej grupy tych ryb.
Najlepiej czuje się w zarośniętych aranżacjach o drobnym podłożu (piach, muł), ale dopuszczalny jest również drobny żwirek. Drewno, gałęzie, korzenie i liści mogą zostać dodane by podkreślić naturalny wygląd aranżacji i urozmaicić wygląd akwarium, co przysporzy kryjówek rybie i zwiększy jej pewność siebie w zbiorniku. Posłużą też do rozproszenia światła. Do rozmnażania mogą zostać użyte plastikowe rurki i pojemniki po kliszy do aparatu.
W naturze zamieszkuje powoli snujące się strumyki i wody stojące, dlatego filtracja i ruch wody nie powinny być zbyt intensywne. Nie nadaje się do instalacji BlackWater, gdyż pochodzi z wód czystych.

Temperatura: Aktywny w temperaturze 17.2-30*C. W ziemie temperaturę należy zbliżyć ku dolnemu kresowi (20-22.2*C), gdyż to poprawia jego żywotność i potencję. Dla celów hodowlanych zalecana jest temperatura w zakresie 22-27*C
pH: 6.5 – 8.0
Twardość: 2 – 12 °H

 

 

Dieta: Rybka poluje na plankton zwierzęcy i drobne owady. Głównie skorupiaki, robaki i larwy insektów. Może być wybredna i początkowo nie przyjmować pokarmu przetworzonego, ale z czasem można ją od tego odciągnąć.
Przynajmniej początkowo powinna być karmiona larwami artemii, dafnią, doniczkowcami grindala, nicieniami mikro itp., aby ryby osiągnęły idealne ubarwienie.

 

 

Dymorfizm płciowy: Dojrzałe samice są zauważalnie większe od samiec i mają tendencję do bardziej obłej budowy, szczególnie gdy noszą się z ikrą. Samce w czasie zalotów wybarwiają się na pomarańczowo czarno.





Rozmnażanie: Pierwsze potwierdzone rozmnożenie w niewoli zostało opublikowane w opisie wydanym przez Britza i Kottelata w (2002). Dokładnie opisuję parę, która zbliża się do tafli wody by wykonać objęcie zbliżone do Luciocephalus i Sphaerichthys. Para ustawia się prawie pionowo, w przeciwieństwie do Betta, gdzie samica praktycznie wisi brzuchem do góry.
Ikra z pierwszego tarła została pobrana do analizy, jednak wcześniej dało się zauważyć, że ryby składały jaja na podłoże, a następnie przenosiły je do gniazda złożonego z drobnych bąbelków, umieszczonego pod narożnikiem kamienia.
Wielokrotnie zgłaszano tarła mieszczące się w tym schemacie, lecz niektóre pary ryb mogą zmieniać swoje zwyczaje zależnie od wystroju akwarium i warunków w których żyją. Wpływ środowiska jest na tyle duży, że nawet przebieg zalotów jest uzależniony w pełni od ilości samców w zbiorniku.
Dla przykładu: Gdy samiec jest tylko jeden, będzie ignorować samicę dopóki nie będzie gotowa do tarła, podczas gdy w towarzystwie wielu samców grupy samic zdolnych do tarła popisują się przed sobą, by przyciągnąć uwagę samca.
Zalecające się samce przejawiają chwilową, ale drastyczną zmianę barw. Głowa czernieje, a reszta ciała nabiera jaskrawej pomarańczowej barwy. Samiec zaczyna też słyszalnie skrzeczeć by zwrócić na siebie uwagę samic.
Jeśli kilka samic zostanie zauroczonych skrzeczeniem i pokazem barw samca, to często powoduje to przybycie kilku samic jednocześnie. Po wybraniu partnerki pozostałe ryby zostaną przegonione. Jak na razie nie udało określić się czym kieruje się samiec w doborze partnerki.
Para będzie bronić swojego skrawka terenu rzez okres tarła, które praktycznie zawsze przebiega w pobliżu podłoża, albo jakiejś kryjówki. Gdy wszystkie jaj zostaną złożone i zapłodnione dochodzi do przenosin do bezpieczniejszego miejsca, którym często jest pływające gniazdo z bąbelków, lub wykopanych w podłożu dołków, a czasem nawet do otworów w gąbce filtra.
W dwóch ostatnich wypadkach bąbelki nie zostają użyte, a zapłodnienie przebiega podobnie jak w przypadku pielęgniczek. Mlecz ani ikra nie zostają wtedy uwolnione podczas „uścisku” ryb, lecz na podłożu, gdy samica składa ją w miejscu docelowym.
Opieka nad ikrą również przybiera różne formy. Czasami zajmują się nią oboje rodzice, czasem tylko samiec. Czasami ikra pozostaje w miejscu zapłodnienia, a czasem bywa wielokrotnie przenoszona z miejsca na miejsce.
Okres inkubacji wynosi 3-5 dni, a narybek pływa już 7-10 dni po tarle. Na tym etapie narybek wymaga karmienia wrotkami i pierwotniakami, dopiero potem można wprowadzić nicienie mikro i artemię.
Ten etap oznacza koniec opieki rodzicielskiej.


Inne: Gatunek ten często pojawia się jako 'Miniaturowe gurami czekoladowe', albo 'Birmańskie gurami czekoladowe'. Czasami bywa mylony z P. ocellatus, który jest drugim członkiem rodziny.
Można je rozróżnić poprzez zestaw cech: Lineatus jest mniejszy od ocellatusa (3.2cm), lineatus nie posiada plamy na boku ciała, posiada pas biegnący przez środek ciała, ma 8-10 promieni w płetwie odbytowej. Różni się też ich kościec.
Różni się od pozostałych błędnikowców następującymi cechami. Ma mniej kręgów (25-26), część kręgów rozwija się inaczej.
Często przypisuje się im przynależność do rodziny Luciocephalinae składającej się z Trichogaster, Trichopodus, Luciocephalus, Sphaerichthys i Ctenops. Z ostatnimi trzema łączy je budowa jaja, zawierająca spiralny rysunek na powierzchni. Nasunęło to wnioski, że ryby te mają wspólnego przodka, o czym świadczyć może też kształt jaj, przypominający kształt gruszki.
Podobnie do pozostałych błędnikowców posiadają aparat labiryntowy. Nie jest jednak tak bardzo wykształcony, gdyż ryby te nie pobierają powietrza atmosferycznego tak często jak niektóre inne ryby błędnikowe.